جمله درباره آرامش

هیچ چیز مرا تسکین نمی‌دهد...

محبوب من، دل بستن به تو مثل شادمانی نفس کشیدن است در یک درختزار پوشیده از برف!

گاهی می‌بینم و می‌گذرم، بگذار فکر کنند نفهمیده‌ام...

با آغوش باز سکوت را بپذیر، آدم ها را جدی نگیر، زندگی را سربار خودت نکن، در احساست مبالغه نکن و بر خلاف میلت برای خشنودی کسی نکوش...

نه گفتن، موهبت بزرگی‌ست که جهان را امن تر می‌کند و روانت را آسوده‌تر!

کجاست جای رسیدن و پهن کردن یک فرش و بی خیال نشستن و گوش دادن به صدای شستن یک ظرف زیر شیر مجاور...

می‌خواهم چشم هایم را ببندم و در حالتی که باد بالای سرم آواز می‌خواند به خواب بروم، پاییز برگ های زرد خود را به من هدیه دهد و من غمگینی خود را به او...

مگر ممکن است آدمی که احساسات و عاطفه دارد، در عصر ما آرام و آسوده خاطر باشد!

کسی که از نظر ذهنی پر مایه است به دنبال زندگی آرام، با قناعت و در حد امکان بدون درگیری است.

هر چیزی که قیمت آن از دست رفتن آرامشت باشد بسیار گران است!

کاش می‌توانستم مانند زمانی که بچه و نادان بودم
آهسته بخوابم، خواب راحت و بی دغدغه...

دریا نبودم اما طوفان سرشت من بود
گرداب خویش گشتن در سرنوشت من بود
چون موج در تلاطم، در ورطه زنده بودن
هم سرنوشت من بود، هم در سرشت من بود...

در وجود انسان ها همیشه آرامشی است که هنگام درماندگی به سوی او پناه می‌برند، یک پناهگاه خلوت در مرز گریستن...

آه اگر می‌توانستم به سرزمینی بگریزم که در آن لباس نظامی به چشم نخورد، که صدای طبل جنگ به گوش نرسد، که سخن از کشتار به میان نیاید، کاش می‌توانستم...

خوشبختانه در میان آب های طغیانی این زندگی ، چند جزیره کوچک هست که بتوان به آن پناه برد : کتاب های زیبا ، شاعران ، موسیقی و...

عاقبت همه‌ی ما زیر این خاک آرام خواهیم گرفت ، ما که روی آن دمی به هم دیگر مجال آرامش ندادیم.