آلفونس دوده / کد 11384
کتاب و کتابخانه برای بسیاری از مردم حکم دارو را دارد.
آلفونس دوده پدر نویسندگان، لئون دوده و لوسین دوده بود.
آلفونس دوده در سال ۱۸۴۰ در نیم زاده شد. او در ۱۵ سالگی به پاریس رفت و به نوشتن داستان، نمایشنامه و شعر سرایی پرداخت. دوده با داستان نامههای آسیای من مشهور شد.
دوده از حیث سبک جزء طبیعتگرایی شمرده میشود، اما از راهی احساسیتر به موضوعها نزدیک میشود و معتقد است که داستاننویسانی که دقت خود را بر زشتیها متمرکز ساختهاند، جهان را بد شناخته و بد تعبیر کردهاند.
دوده در ۱۲۴۶ با “ژولی آلارد” ازدواج کرد و همسرش همکار صمیمی او تا پایان عمر بود، ژولی خود نویسندهای چیرهدست بود و از او کتاب شعری به نام “poesie” و کتابی به نام خاطراتی از یک گروه ادبی و کتاب دیگری موسوم به خاطرات خانواده و جنگ منتشر گردیدهاست، ثمره این زناشویی دو پسر به نامهای لئون و لوسین، و دختری به نام ادمه بود، پسرانش هر دو نویسنده و دارای آثار متعدد بودند.
آلفونس دوده در جنگ فرانسه و پروس به نظامیان پیوست اما پس از سر کار آمدن حکومت کمون از پاریس گریخت. تأثیر بزرگی که جنگ بر او داشت در کتابی به نام “Les contes de lundi” (قصههای دوشنبه) بازتاب یافتهاست، وی در ده سال آخر عمر سخت رنجور بود، اما با شهامتی در خور تحسین، هم به کار ادامه میداد و هم به مُراوده با محافل ادبی، روزی ضمن صحبت دربارهٔ مسافرتهای بین سیارات، زمینخورد و جان سپرد.
کتاب و کتابخانه برای بسیاری از مردم حکم دارو را دارد.
زن وقتی که دوست بدارد جز محبوب خود چیزی را نمیبیند و هرچه عاطفه ، مهربانی ، نوازش و فداکاری دارد تنها برای او به کار میبرد...
شاعران کسانی هستند که هنوز هم میتوانند دنیا را از چشم کودکان ببینند.
با مرد از راه عقل ، با زن از طریق دل و با احمق از راه گوش صحبت کنید.
فرسوده مانده در صف دلگیر روزها، گویی برای مردن نوبت گرفتهایم…