جملات احمد شاملو

باش تا نفرین دوزخ از تو چه سازد، که مادران سیاه پوش هنوز از سجاده ها سر بر نگرفته‌اند...

سالی نوروز بی خبر می‌آید
دروازه های بسته به ناگاه فراز خواهد شد
دستان اشتیاق از دریچه ها دراز خواهد شد
لبان فراموشی به خنده باز خواهند شد
و نور...

بگذار کسی نداند که چگونه من به جای نوازش شدن، بوسیده شدن، گزیده‌ شده‌ام!

بار ها به خونمان کشیدند، به یاد آر!

اگر کسی احساست را نفهمید مهم نیست، سرت را بالا بگیر و لبخند بزن، فهمیدن احساس کار هر آدمی نیست!

آن هایی که ما را از دوستی با جنس مخالف با آتش جهنم می‌هراسانند نمازشان را به امید همخوابی با حوریان بهشت می‌خوانند!

در دوردست مردی را به دار آویختند، کسی به تماشا سر برنداشت
ما نشستیم و گریستیم، ما با فریادی از قالب خود برآمدیم...

روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم، و من آن روز را انتظار می‌کشم حتی روزی که دیگر نباشم...

زندگی ترکم کرده بود، زندگی آوردی...

کوچک ترین لبخند تو، مرا از همه‌ی بدبختی ها نجات می‌دهد...

قلب من فقط به این امید می‌تپد که تو هستی
تویی وجود دارد که من می‌توانم آن را ببینم
او را ببوسم، او را ببوسم
او را در آغوش خود بفشارم و او را احس...

در نگاه‌ات همه‌ی مهربانی‌هاست، قاصدی که زندگی را خبر می‌دهد و در سکوت‌ات همه‌‌ی صداها، فریادی که بودن را تجربه می‌کند...

آری در مرگ آور ترین لحظه انتظار، زندگی را در رویاهای خویش دنبال می‌گیرم در رویاها و در امیدهایم!

من برمی‌خیزم، چراغی در دست، چراغی در دلم
زنگار روحم را صیقل می‌زنم، آینه‌ای برابر آینه‌ات می‌گذارم
تا با تو ابدیتی بسازم...

انسان ، دشواری وظیفه است.

من برای آن که چیزی از خود به تو بفهمانم ، جز چشم هایم چیزی ندارم...

قلب من به این امید می‌تپد که تو هستی ، تویی وجود دارد که من می‌توانم آن را ببینم
او را ببوسم ، او را در آغوش خود بفشارم و او را احساس کنم...

تو بزرگترین گنج دنیایی زیرا در عوض تو هیچ چیز نمی‌توان گرفت که با تو برابر باشد...

خسته ، خسته ، از راه کوره های تردید می‌آیم
چون آینه ای از تو لبریزم...

قصه عشق ، انسان بودن ماست
اگر کسی احساست را نفهمید مهم نیست
سرت را بالا بگیر و لبخند بزن
فهمیدن احساس کار هر آدمی نیست...

بهار دیگر آمده است ، آری
اما برای آن زمستان ها که گذشت نامی نیست ،‌ نامی نیست...

تا هنگامی که هنوز کلماتی دارم تا عشق خود را به تو ابراز کنم ، زنده ام...

سال روزهای دراز و استقامت های کم سالی که غرور گدایی کرد ، سال پست ، سال درد ، سال عزا...

اگر انسان ها به جای دین به انسانیت معتقد بودند...
انسانیت چیزی‌ست ورای همه‌ی ادیان ، انسانیت مهربانی‌ست ، نماز و دعا و روزه ندارد
انسانیت گاهی یک...

و شعر زندگی هر انسان که در قافیه سرخ یک خون بپذیرد
پایان مسیح چارمیخ ابدیت یک تاریخ است.

کاشفان چشمه
کاشفان فروتن شوکران
جویندگان شادی
در مجْری‌ آتشفشان‌ها
شعبده‌بازان لبخند
در شبکلاه درد
با جاپایی ژرف‌تر از شادی
در گذرگاه پرندگا...

در خلوت روشن با تو گریسته‌ام ، برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده‌ام زیبا ترین سرود ها را ، زیرا که مردگان این سال عاشق ترین زندگان ...

سخت است فهماندن چیزی به کسی که بابت نفهمیدنش پول می‌گیرد...

یافتن تو ، بزرگ ترین پیروزی زندگی من بود
این را به تو تنها اعتراف نمی‌کنم ، بلکه با صدای بلند ، با فریاد همه جا گفته ام.

د‌ل های ما که به هم نزدیک باشند ، دیگر چه فرقی می‌کند که کجای این جهان باشیم
دور باش اما نزدیک ، من از نزدیک بودن‌های دور می‌ترسم...

من خویشاوند نزدیک هر انسانی هستم
که خنجری در آستین پنهان نمی‌کند.

و عشق اگر با حضور همین روزمرگی ها
عشق بماند ، عشق است…