جمله هوشنگ ابتهاج درباره تنهایی :
در این سرای بی کسی ، کسی به در نمیزند
به دشت پر ملال ما ، پرنده پر نمیزند
عزیزِ بی وفا بیا ، غمت امان نمیدهد
به جان دفترم دگر ، قلم شرر نمیزند…
در این سرای بی کسی ، کسی به در نمیزند
به دشت پر ملال ما ، پرنده پر نمیزند
عزیزِ بی وفا بیا ، غمت امان نمیدهد
به جان دفترم دگر ، قلم شرر نمیزند…
فرسوده مانده در صف دلگیر روزها، گویی برای مردن نوبت گرفتهایم…