جمله صادق هدایت درباره آرامش :

باهم که بودیم احتیاج به حرف زدن نداشتیم، درد همدیگر را می‌فهمیدیم...

خوب بود می‌توانستم کاسه‌ی سر خودم را باز بکنم و همه این توده‌ی نرم خاکستری پیچ پیچ کله...

افسوس که تمام روابط انسانی نیاز به نوعی نقاب دارند و تنهایی آخرین گریزگاه انسان‌ها صادق است!

دنیا دمدمی است، دو روز دیگر ماها خاک می‌شویم، چرا سر حرف‌های پوچ وقتمان را تلف کنیم، چیری...

می‌خواهم از خود بگریزم بروم خیلی دور، مثلا بروم در سیبری، در خانه های چوبین زیر درخت‌های کاج،...

از اول دنیا همینطوری بوده، یکی از گشنگی بمیرد و دیگری از سیری بترکد!